palcem i patrzyła, jak ryba zagrzebuje się głębiej.

mówiąc „ja nieszczęsny!" i doprowadzając do rozpaczy swoją żonę, dopóki nie umrzesz jako bezużyteczny, samotny alkoholik. Możesz jednak zachować się jak człowiek, którym byłeś za młodu. - Chwyciła jego dłoń i ścisnęła mocno. - Nie namawiam cię do zemsty na Huffie. Nic nie zwróci tego, co odebrał ci mój ojciec. Poza tym, nie jest tego wart. Nie pragnę też, żebyś zrobił to dla mnie. - Ścisnęła jego rękę jeszcze mocniej. - Chcę, żebyś zrobił to dla siebie. Jak brzmi twoja odpowiedź? W drodze powrotnej do The Lodge, Sayre ogarnął umiarkowany optymizm. Istniała szansa, że Clark pokaże, na co go stać. Nazwanie go tchórzem było brutalne, ale potrzebował takiego kopniaka w tyłek. Liczyła na to, że pod warstwami przygnębienia w duszy Clarka drzemie jeszcze duma. Urażona ambicja była dobrą motywacją do działania. Nie była pewna, czy jej taktyka poskutkowała. Clark nie przyrzekł, że zrobi to, o co go prosiła. Nie zobowiązał się do niczego. Jednak niezależnie od tego, czy będzie mógł wpłynąć na przyszłość Hoyle Enterprises, czy też nie, miała nadzieję, że Clark zmieni swoje życie na lepsze. Gdy przyjdzie czas, chciała wrócić do San Francisco z poczuciem, że jej wysiłki nie poszły na marne i zrobiła coś dobrego. Stanęła przy drzwiach swojego pokoju w motelu i włożyła klucz do zamka. - Długo balujesz. Podskoczyła ze strachu. Odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z Chrisem. Zupełnie jakby zmaterializował się w powietrzu. - Czego chcesz, Chris? - Mogę wejść? - Po co? - Chcę porozmawiać z własną siostrą. - O czym? - Jego rozbrajający uśmiech nie zrobił na niej najmniejszego wrażenia. - Zaproś mnie, a się dowiesz. - Pokazał jej butelkę, którą trzymał w dłoni. - Przyniosłem wino. Nie przyszedł tutaj z butelką z dobroci serca, ani też po to, by uciąć sobie pogawędkę z siostrą. Chris miał ukryty motyw we wszystkim, co robił. Jeszcze nie wiedziała, co chciał osiągnąć tym razem. Nie znosiła przebywać w jego pobliżu, ale pomimo swojej awersji była ciekawa. Odwróciła się do drzwi, otworzyła je i weszła, zapalając światła. Chris podążył za nią i rozejrzał się po nieciekawym pokoju. - Nie zaglądałem do tego hotelu od czasów licealnych, kiedy przywoziłem tu dziewczyny. Wtedy nie zwracałem specjalnej uwagi na wystrój wnętrz. Niezbyt zachęcający, prawda? - Nie. - Dlaczego więc nie zatrzymasz się w domu? Przez dziesięć lat wierna Selma utrzymywała twój pokój w nieskazitelnej czystości. Zdjęła czapkę baseballową i potrząsnęła głową, rozpuszczając włosy. - To już nie jest mój dom, Chris. Westchnął nad jej uporem. - Masz przynajmniej jakieś kieliszki? Przyniosła dwa jednorazowe plastikowe kubki z małej łazienki. Chris spojrzał na nie z pogardą, otwierając wino korkociągiem, który przyniósł ze sobą. - To dobre chardonnay, z Napy. - Byłam w tamtej winnicy. Rzeczywiście, doskonałe. Nalał wina i stuknął swoim o kubek Sayre. - Na zdrowie! - Za co pijemy? Za podstęp z Calvinem McGrawem?
- Jest następcą tronu.
bardzo zmęczone. Poprosił je więc, by wylądowały I pozostawiły go, a same poleciały dalej. Wędrowne ptaki nie
- Czy ona ma już twoje imię? - Smutna Dziewczyna wskazała ręką na Różę.
- Jednak znów jesteś gotowa zaryzykować, tym razem z Henrym.
Pani Burchett wydęła wargi z niezadowoleniem.
rzucić z lęku czy niechęci przed uwikłaniem się w coś po¬ ważniejszego. Dlatego on cię wyleczy z uciekania przed uczuciem. Nie możesz przez całe życie uciekać.
Mark puścił ją i cofnął się.
- Przecież wystarczy na panią spojrzeć - wyrwało mu się, i to był błąd.
- Powiedz, który przemysł nie niesie ze sobą ryzyka? - Istnieją jednak nowoczesne systemy wentylacyjne, które... - Są przeraźliwie drogie. Niemniej, nie ustajemy w wysiłkach nad poprawą środowiska pracy. - Skoro już o tym mowa, pamiętam, że kilka lat temu firma musiała zapłacić wysoką grzywnę za zanieczyszczenie wody ściekami z basenów chłodzących. - Robimy wszystko, co w naszej mocy, żeby chronić środowisko naturalne - odparł z uśmiechem przylepionym do twarzy. - Powiedz to Agencji Ochrony środowiska - powiedziała Sayre z uprzejmą ironią. Beck skończył rozmowę i dołączył do nich. - Bardzo przepraszam, ale stało się coś, co wymaga mojej natychmiastowej obecności. - Sięgnął po ubranie ochronne, które trzymała w ręku Sayre. - Wiesz, gdzie jest wyjście? - Nie sądzę, żeby odnalezienie go było zbyt trudne. - Jaka szkoda, że nie mogę cię zabrać na lunch, zanim wyjedziesz z miasta - powiedział Chris. - Mam jednak ważne sprawy do załatwienia. - Pochylił się i pocałował ją w policzek. Kiedy go odepchnęła, spojrzał na nią z kpiną. - Miłego lotu, Sayre. Chris i Beck obserwowali, jak Sayre oddala się korytarzem i znika za rogiem. - I to by było tyle - skomentował Chris. - Niezupełnie. - Sądzisz, że zacznie nas nękać o sprawy bezpieczeństwa, ochrony środowiska i tak dalej? - To się jeszcze okaże. Właśnie się dowiedziałem, że nasza panna była od rana niezwykle zajęta. - Naprawdę? - Chris uniósł brew. - Czym dokładnie? - Na przykład rozmową z Rudym Harperem. Przed chwilą do mnie zadzwonił. Pytał, czy nie mógłbyś wstąpić do jego biura i odpowiedzieć na kilka pytań. Sayre nie wyjechała z miasta od razu. Zamiast tego poprowadziła samochód przez ulicę dzielnicy fabrycznej, niemal zupełnie ocienionej przez wysokie kominy Hoyle Enterprises. Kiedyś, gdy była młoda i naiwna, kiedy wszystko wydawało się możliwe i wierzyła, że ma przed sobą świetlaną przyszłość, samo pojawienie się na jednej z ulic owego dystryktu przepełniało ją radością. Pewien dom stojący w tym mieszczańskim kwartale stał się centrum jej wszechświata, symbolem nadziei, szczęścia, bezpieczeństwa i miłości. Dzisiaj jego widok napełnił ją rozpaczą. Cała dzielnica podupadła w ciągu ostatniej dekady, jednak ten jeden budynek wyglądał szczególnie źle. Widok ruiny sprawił, że Sayre przez moment pomyślała, iż popełniła błąd, skręciła w niewłaściwą ulicę, zapomniała adresu. Oczywiście to była nieprawda. Pomimo widocznego zaniedbania, rozpoznała dom natychmiast. Jeżeli zaś zwątpiła przez chwilę w swoją pamięć, napis na skrzynce pocztowej powiedział jej wyraźnie, że jest we właściwym miejscu. Podwórze przed domem usiane było dziecięcymi zabawkami, wiele było zepsutych i wyraźnie porzuconych. Pod ścianami rosło kilka walczących o przeżycie krzewów, desperacko potrzebujących przycięcia. Resztki trawnika tworzyły na podwórzu kilka żałosnych zielonych łat. Na ganku wisiała pordzewiała metalowa huśtawka, a ściany budynku pokrywała łuszcząca się farba. Chociaż Sayre tłumaczyła sobie, że pojawiła się tu pod wpływem nagłej zachcianki, tak naprawdę rozważała przejechanie obok tego domu od chwili, gdy przybyła do Destiny. Teraz, kiedy znalazła się na miejscu, obezwładnił ją strach. Zanim znalazła w sobie na tyle odwagi, aby wysiąść z samochodu, zadzwonił jej telefon. Na wyświetlaczu widniał numer telefonu Jessiki DeBlance. Po przywitaniu, narzeczona Danny'ego
Mark z trudem panował nad sobą. Najpierw przez całe miesiące nikt się dzieckiem nie interesuje, a teraz, gdy on chce mu zapewnić wszystko, co najlepsze, nagle jakaś obca kobieta zaczyna stroić fochy!
- Dlaczego? Ja płacę.
Widząc ogromne zawstydzenie Róży, Mały Książę pochylił się i złożył na jej płatkach długi delikatny pocałunek.
- Nic mi nie jest - oznajmiła dzielnie, choć głos jej drżał.